زیستگاه

عوامل انسانی از جمله تسخیر زیستگاه شیرهای ایرانی توسط احشام آنها را رفته رفته از قلمروهای گسترده شان بیرون راند. آخرین ماوای شیرها، هندوستان بود، اما در آنجا هم سربازان بریتانیایی هندی از شکار غافل نبودند. اوایل قرن 20 م. شاهزاده ای هندی درصدد برآمد تا از شیرها در جنگل های گیر حفاظت کند. در آن زمان جنگل ساواناها به عنوان قلمرو شیرها قریب 2600 کیلومترمربع وسعت داشت، اما اکنون با گذر زمان وسعت این منطقه نیز کاهش و تقریبا به مرز نابودی نزدیک شده است. آنچه از زیستگاه طبیعی شیرها در هند باقی مانده، به عنوان منطقه حفاظت شده شناخته می شود، اما همین منطقه آرام کم وسعت نیز هزاران مشکل دارد که از جمله مهم ترین آنها می توان به محصوریت توسط زمین های کشاورزی، حضور چند معبد در داخل پارک، گذر 5 جاده اصلی و یک مسیر خط آهن از قلب پارک اشاره کرد. مساله اینجاست که جمع کثیری از مردم محلی (قریب 100 هزار نفر) همراه با دام هایشان، حدود 10 کیلومتر از این منطقه حفاظت شده را تسخیر کرده اند و این به معنای مواجهه مستقیم انسان با شیرهای قلمروطلب است. از بین 81 حمله ای که فقط ظرف سال های 1367 تا 1369 در جنگل های گیر اتفاق افتاد، 16 مورد منجر به مرگ شد و از آن پس بومیان براستی کمر به نابودی شیرها بستند.   منبع: خبر گزاری تسنیمبرچسب‌ها: شیر ایرانی زیستگاه...

  هندی ها ظرف سال های گذشته تلاش فراوانی برای حفظ شیرهای ایرانی در زیستگاه طبیعی شان کرده اند، اما جدای از قربانی شدن تعداد کثیری از شیرها توسط مردم محلی، معضلات دیگری نیز بر سر راه سلطان جنگل وجود دارد. یکی از مهم ترین این معضلات احتمال نابودی کل جمعیت به واسطه ابتلا به انواع بیماری ها است. موارد مشابه این، بارها جمعیت گونه های ایزوله را تهدید کرده چنانچه حتی در سال 1373 مرگ و میر گسترده شیرها به دلیل ابتلا به بیماری دیستمپر در پارک ملی سرنگتی تانزانیا نگرانی های گسترده ای را دامن زد. مجموع این عوامل و بالاخص پیش فرض انقراض کامل یکی از منحصربه فردترین گونه های ثبت شده در جهان، متخصصان را از سال ها پیش (دهه 60 م.) بر آن داشت تا از طریق باغ وحش ها اقدام به تکثیر شیرها کنند. از دهه 70 م. برنامه زادآوری و تکثیر شیرهایی آسیایی عملا بیشتر سازماندهی و کنترل شد. سال 1360 برنامه موسوم به ابقای گونه ها (SSP) با یک برنامه متمرکز بر موضوع شیر ایرانی شروع به کار کرد و درصدد برآمد تا حیواناتی از همین زیرگونه خاص را به باغ وحش های مختلف منتقل کند تا در شرایط بحرانی بتوان روی آنها حساب کرد. تلاش در این زمینه کماکان ادامه داشت تا این که سال 1366 برنامه زادآوری اروپایی (EEP) تاسیس و مستقیم کار روی حفظ نسل شیرها آغاز شد. ایمان معماریان، دامپزشک ارشد باغ وحش ارم که در حال بررسی انتقال 2 جفت شیر ایران زیستگاه...

کارشناسان سازمان حفاظت محیط زیست اواسط دهه 70 م. (1359 ـ 1349) درصدد برآمدند تا در خلال پروژه ای تحقیقاتی بار دیگر شیر ایرانی منقرض شده در طبیعت را به زیستگاه پیشین خود یعنی دشت ارژن بازگردانند. در تلاش برای حل معمای این پروژه با یکی از مشاوران آن زمان سازمان حفاظت محیط زیست، آقای دکتر درک اسکات، پرنده شناس بنام دانشگاه آکسفورد که سال ها عمر خود را با هدف شناسایی و بررسی پرندگان کشورمان در ایران سپری کرده و یکی از پایه گذاران دانش نوین پرنده شناسی در ایران است، صحبتی انجام شد. به رغم معرفی از جانب ایشان، متاسفانه امکان صحبت با یکی از مهم ترین قطعات این پازل گمشده یعنی دکتر پاول جوسلین فراهم نشد. دکتر جوسلین یکی از برجسته ترین متخصصان گربه سانان جهان است که در آن زمان نه تنها سمت سرپرستی پروژه معرفی مجدد شیر ایرانی به ارژن را برعهده داشت بلکه حتی در جنگل های گیر هندوستان نیز مطالعات جالبی روی شیرها انجام داده است. دکتر اسکات مکان در نظر گرفته شده برای معرفی مجدد شیرها را دشت برم (حدفاصل دشت ارژن و دریاچه پریشان در منطقه حفاظت شده ارژن واقع در بخش مرکزی شیراز) عنوان کرد، اما یادآور شد که این پروژه معلق باقی ماند. هوشنگ ضیایی نیز یکی از متخصصان ایرانی که در این پروژه سمت مجری را به عهده داشته، در گفت وگو با جام جم می گوید: «مکان انتخابی در آن زمان برای معرفی مجدد شیرها، پارک بین الملل زیستگاه...

جمشید پرچی زاده، کارشناس ارشد جانورشناسی به خبرها در زمینه جعل نام شیر ایرانی اشاره و اظهار می کند: «این مساله که هندی ها درصدد تغییرنام شیر ایرانی هستند، کاملا جدی است. عده ای معتقدند فقط بعضی مردم محلی در هندوستان هستند که شیر ایرانی را به نام شیر هندی می شناسند، اما من ضمن بازدیدهای متعدد از پارک ملی گیر شاهد بودم که نه تنها همه کارمندان رسمی این پارک بلکه حتی برخی از متخصصان شناخته شده هندی نیز شیر ایرانی ما را با نام شیر هندی به گردشگران معرفی می کنند. علاوه بر این فعالان محیط زیست هندی به منظور نجات شیرها از بیماری های ژنتیک احتمالی که اغلب حاصل تحلیل رفتن جمعیت و درون آمیزی هاست، درصدد برآمده اند که شیرها را به ایالت مادیا پرادش در شرق ایالت گجرات منتقل کنند، اما مسئولان گجرات با این کار مخالف هستند و عین همین حساسیت را آن هم چند برابر در مورد بازگشت شیرها به ایران دارند.» لازم به یادآوری است علی رغم این که برخی احتمال تغییر نام علمی گونه های مختلف اعم از جانوری یا حتی گیاهی را کاملا بعید می دانند اما این مورد در گذشته گاهی اتفاق افتاده که از مهم ترین دلایل آن می توان به درک علمی متفاوت از گونه و ارتباطاتش یا استفاده همزمان از چند نام علمی اشاره کرد. به عنوان مثال نام جنس بعضی گربه سانان کوچک تغییراتی داشته یا به طور خاص در مورد بوب کت (گربه دم کوتاه آمریکای شمالی) و روباه ق زیستگاه...

کاراکال در برخورد با انسان و وسایل نقلیه، حیوان بسیار ترسویی است و گاهی هنگام مواجه با اتومبیل کاملاً متوحش و بی حرکت می‌شود به طوری که میتوان آن را با دست گرفت (تا کنون محیط بانان زیادی به تصور اینکه حیوان مریض است، آن را دستگیر و جهت مداوا منتقل کرده اند). طبیعت رام‌شونده و مهارت شکارگری بالای این حیوان موجب شده تا آن را از روزگاران باستان به عنوان حیوان شکاری اهلی کنند. البته کاراکال در مقایسه با خویشاوند گربه‌سان خود یوز، حیوانی کوچک‌تر، ضعیف‌تر و کندتر است. به همین جهت یوز حیوان شکاری بسیار مرغوب‌تر و محبوب‌تری از کاراکال بود و کاراکال بیشتر برای شکار حیوانات کوچک مثل خرگوش ها و غزال های جوان پرورش داده می‌شد. علی نسوی که متخصص نگهداری از حیوانات شکاری بود در بازنامه خود می‌نویسد که کاراکال فقط برای شکار خرگوش صحرایی مناسب است با این حال از یک استاد دیگر این فن، ابوالقاسم اصفهانی، نقل می‌کند که کاراکال توانایی شکار مرغابی، هوبره و درنا را هم دارد. کاراکال امروزه نیز گاهی به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شود و به‌خوبی با زندگی در کنار انسان خو می‌گیرد. شکار این حیوان برای استفاده از پوستش به‌ویژه در غرب و مرکز آفریقا تهدیدی برای ادامهٔ حیات اوست. بسیاری از کشاورزان این حیوان را آفت می‌دانند چون ممکن است به حیوانات خانگی همچون ماکیان یا گوسفند و بز حمله کند. دیدن کاراکال در حیات زیستگاه...

این جانور را در قدیم پروانه، پروانک، فَرانَک و شاطر شیر هم می‌گفتند؛ که این نام‌ها به ارتباط بوم‌شناختی این حیوان با شیر اشاره دارد. در مناطقی که این دو جاندار در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند ارتباط نزدیکی میان آن دو دیده می‌شود و سیاه‌گوش بسیاری از اوقات از شکار شیر تغذیه می‌کند. وابستگی متقابل شیر و کاراکال در آفریقا را بوفون، طبیعت‌دان قرن هجدهمی فرانسوی، توضیح داده‌است؛ در نواحی حاره آفریقا کاراکال در کنار شکارچیان بزرگی مثل شیر، کفتار و پلنگ زندگی می‌کند و به دلیل جثهٔ کوچک و ضعیف‌تر خود برای یافتن طعمه مشکلات زیادی دارد، از همین رو معمولأ ناچار می‌شود به باقی‌ماندهٔ غذای همنوعان قدرتمند خود اکتفا کند ولی به دلایل امنیتی معمولأ ترجیح می‌دهد از غذای شیرها استفاده کند، چرا که شیر وقتی سیر می‌شود به هیچ حیوانی آسیب نمی‌زند، حتی در زمان برانگیخته شدن عصبانیت شیر هم با توجه به چابکی خود می‌تواند به سرعت خود را به نزدیک‌ترین درخت رسانده و از درخت بالا برود و شیر برخلاف پلنگ نمی‌تواند به‌خوبی او را تعقیب کرده و بالای درخت برود. به همین دلیل حتی گاهی دیده‌می‌شود که کاراکال برای تغذیه کاملأ در کنار شیر قرار می‌گیرد. از سوی دیگر کاراکال گاهی ناخواسته راهنمای شیر در پیدا کردن شکار می‌شود؛ قوهٔ بویایی کاراکال بسیار قوی‌تر است و شیر با کمک شامهٔ تیز کاراکالمی‌تواند حیوانات شکار را از فرسنگ‌ها زیستگاه...

کاراکال ها چند همسرند. جفتگیری کاراکال در تمام طول سال امکان‌پذیر است اما در زمانی‌که تغذیه مناسبتر باشد محتمل‌تر است چون تغذیه مناسب به باروری جنس ماده کمک می‌کند. دوره‌های فحلی ماده‌ها ۱۴ روزه است و ماده حدود ۱٫۸ روز فحل می‌ماند و با چندین نر به نوبت جفت‌گیری می‌کند. دورهٔ بارداری ۶۸ تا ۸۱ روز و تعداد توله‌ها بین ۱ تا ۶ است. البته سیاه‌گوش‌هایی که در طبیعت زندگی می‌کنند حداکثر ۳ توله به دنیا می‌آورند اما در مورد حیوانات در اسارت که تغذیه مناسبی دارند این رقم می‌تواند بالاتر رود. بچه‌ها بعد از ده روز چشم می‌گشایند. آنها از ۴ تا ۶ هفتگی گوشت می‌خورند و مادر آنان را در ۴ تا ۶ ماهگی از شیر می‌گیرد. توله‌ها در ۹ یا ۱۰ ماهگی مستقل می‌شوند ولی معمولاً تا ۱۴ یا ۱۵ ماهگی بالغ نمی‌شوند. طول عمرکاراکال در طبیعت به طور میانگین شش سال است اما در اسارت عمر ۱۹ سال هم مشاهده شده‌است.   منبع:ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزادبرچسب‌ها: کاراکال ایرانی زیستگاه...

کاراکال تکزی و به‌شدت قلمروطلب است. عمدتاً شب‌گرد و شب‌کارند ولی گاهی، به‌ویژه در نواحی خنک‌تر، در روز هم دیده می‌شوند. کاراکال در مناطق خشک قلمرو وسیعی دارند. در مراتع نامیبیا قلمرو سه کاراکال نر به طور میانگین ۳۱۶ کیلومتر مربع و در عربستان قلمرو یک کاراکال ۲۷۰ تا ۱۱۱۶ کیلومتر مربع (در فصل‌های مختلف) اندازه‌گیری شده‌است. در یک منطقه کشاورزی در صحرای نگو اسرائیل هم قلمرو نرها به طور میانگین ۲۰۰ کیلومتر مربع بوده‌است. وسعت قلمرو ارتباط مستقیمی با وزن بدن جانور و ارتباط معکوسی با فراوانی طعمه‌ها دارد. قلمرو نرها تا ۵۰ درصد با یکدیگر همپوشانی پیدا می‌کند و می‌تواند شامل قلمرو چندین ماده بشود. در مناطق پرآب آفریقای جن.بی قلمروها بسیار کوچکتر است و قلمرو دو کاراکال نر به طور میانگین ۲۶٫۹ کیلومتر مربع و سه ماده به طور میانگین ۷٫۴ کیلومتر مربع بوده‌است. قلمرو ماده‌ها به طور کامل در داخل قلمرو نرها قرار می‌گرفت اما همپوشانی قلمرو ماده‌ها با یکدیگر بین صفر تا ۱۹ درصد بود. منبع:ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزادبرچسب‌ها: کاراکال ایرانی زیستگاه...

کاراکال اغلب جانورانی با وزن کمتر از ۵ کیلوگرم را طعمه خود می‌کنند؛ حیواناتی چون خرگوشصحرایی، هیراکس، جربیل ها و موش ها و پرندگان. گاهی به حیوانات بزرگ‌تر از خود همچون غزال، آنتیلوپ ها، بزهای کوهی کوچک و بچه‌های شترمرغ هم حمله می‌کند و از کوچک‌ترین گربه‌سانانی است که توانایی شکار حیوانات بزرگ‌تر از خود را دارند. وی برای شکار حیوانات بزرگ پس از پریدن بر پشت آن‌ها و گرفتن گردن با آرواره، گلوی آن‌ها را می‌درد. در هنگام شکار حیوانات بزرگ (بزرگ‌تر از خرگوش صحرایی) به خوردن امعا و احشای داخلی بدن و بخش‌های مرغوب‌تر گوشت اکتفا می‌کنند. مهارت آنها در شکار پرندگان ستودنی است. سیاه‌گوش می‌تواند با پریدن در هوا یک یا حتی چند پرنده را بقاپد. سیاه‌گوش‌ها می‌توانند به مدت طولانی بدون آب زندگی کنند و آب بدن خود را از تا حد زیادی از بدن شکار تأمین می‌کنند. منبع: زیستگاه...

این حیوان در آفریقا (به‌ویژه در نواحی جنوبی) و آسیا از شبه جزیره عربستان تا غرب هندوستان زندگی می‌کند. زیستگاه کاراکال استپهای خشک، نواحی نیمه بیابانی، بوته‌زارها، ساوانا و جنگل‌های کم‌درخت است و به‌ندرت در نواحی همیشه سبز و جنگل‌های کوهستانی دیده می‌شود. زیستگاه کاراکال در ایران مناطق بیابانی و نیمه بیابانی به ویژه حاشیه کویر مرکزی است. جنوبی‌ترین مرز پراکنش این گونه در شهرستان استهبان و منطقه بهرام گور و شمالی‌ترین آن در استان خراسان شمالی است. غربی‌ترین گزارش‌ها از کاراکال در استان ایلام و لرستان و شرقی‌ترین آنها در خراسان جنوبی بوده‌اند. منطقه حفاظت شده عباس آباد نائین از بهترین زیستگاه‌ها برای کاراکال است که هر سال گزارش‌هایی از مشاهده یا کشتار این حیوان در آنجا ارسال می‌شود. منبع:ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد زیستگاه...